Martyński Jan - zawodowy rzeźbiarz. Ojciec Jana Adeodatusa Martyńskiego (Adeodata). Przybył do Borzęcina około 1830 roku z Rabczy na Słowacji.
Jan Martyński był zawodowo wykształconym rzeźbiarzem, wychowanym w kręgu rzeźby orawskiej, której stolicą był Oravsky Biely Potok, odległy od Rabczy zaledwie 25 km. Rzeźbiarz ten został sprowadzony z Rabczy do Borzęcina przez Proboszcza Antoniego Gorczyckiego (1811 – 1831), który pragnął, po pożarze z 1802 roku przywrócić kościołowi utraconą świetność (spalone były wszystkie ołtarze i wiele cennych figur).
Tam też artysta ożenił się z siostrzenicą borzęcińskiego proboszcza Anną Bobrownicką i zamieszkał, dzięki życzliwości proboszcza, któremu snycerz się spodobał w mieszkaniu na plebanii. Anna Bobrownicka przez jakiś czas pełniła rolę gospodyni plebańskiej. Zapewne przygotowując posiłki dla męża i synka, przygotowywała je również dla miejscowych duszpasterzy1.
Jan Martyński sprzedaje majątek w Rabczy, kupuje w Borzęcinie grunt wraz z domem i tu się przenosi.
Z małżeństwa Jana i Anny, w 1833 roku urodził się syn Jan Adeodatus, późniejszy niezwykle płodny rzeźbiarz i kamieniarz. Do chwili obecnej udało się zidentyfikować zaledwie trzy rzeźby Jana Martyńskiego: Krucyfiks z 1845 roku, wykonany według rysunku ks. Sturmera, znajdujący się w kościele w Nowym Sączu, figurę Koronacji Matki Boskiej z 1845 roku w Ujściu Solnym, sygnowaną na cokole "Robił Jan Martyński z synem Adeodatem" i figurę św. Józefa z Dzieciątkiem z 1857 r. w Borzęcinie.
- Ks. Kazimierz Martyński „Martyńscy- snycerze z Borzęcina”. Lipinki 2002
Opracował Janusz Kwaśniak